3.ŞAHIS OLMAK

Gözlerim gözlerine değince
felaketim olurdu ağlardım
beni sevmiyordun bilirdim
bir sevdiğin vardı duyardım
çöp gibi bir oğlan ipince
hayırsızın biriydi fikrimce
ne vakit karşımda görsem
öldüreceğimden korkardım
felaketim olurdu ağlardım...

ne vakit maçkadan geçsem
limanda hep gemiler olurdu
ağaçlar kuş gibi gülerdi
bir rüzgar aklımı alırdı
sessizce bir cigara yakardın
parmaklarımın ucunu yakardın
kirpiklerini eğerdin bakardın
üşürdüm içim ürperirdi
felaketim olurdu ağlardım

akşamlar bir roman gibi biterdi
jezabel kan içinde yatardı
limandan bir gemi giderdi
sen kalkıp ona giderdin
benzin mum gibi giderdin
sabaha kadar kalırdın
hayırsızın biriydi fikrimce
güldümü cenazeye benzerdi
hele seni kollarına aldı mı
FELAKETİM OLURDU AĞLARDIM...
(ATTİLA İLHAN)

Böyle anlatmış Attila İlhan 3.Şahsın şiirini...Gerçekten her insanın hayatında bir kez de olsa yaşadığı bir duyguyu ustalıkla anlatmıştır şair bu şiirinde.Tamamen platoniklik vardır,umutsuzluk vardır,acı vardır.

Bu şiiri okuduktan sonra kendi kendime acaba 3. şahıs olmak gerçek anlamda nasıl bir duygu dedim.Acaba gerçekten her insan hayatında bir kere 3. şahıs olmuşmudur??Bunları düşünerek uzun zamandır yazmadığım bloguma bir yazı yazıyim dedim bunun hakkında.

Bence aşkların en ama en acı vereni platonik aşklardır.Birde bu durumda 3. şahıs konumunada düşerseniz,tamamen bir cenderenin içine sıkışmışsınız demektir.Nefes alamazsınız,aklınıza geldiğinde delirecek gibi olursunuz.Birşeyler yapmak istersiniz ama elinizden hiç bir şey gelmez.O içinizdeki saf gizli sevdanın yavaş yavaş elinizden alındığını görürsünüz.Ha birde çok sulugöz olursunuz herşeye ağlarsınız 3. şahıs olunca.Yani hayattaki en zor şeylerden biridir...

Tek bir ilacı vardır bu şeyin: Zaman ve birazda şans.Bu ikisini aynı anda tutturursanız bir şekilde kurtarabilirsiniz kendinizi.Ama umarım başınıza hiç bir zaman böyle birşey gelmez...